Boccia jest dyscypliną paraolimpijską, wywodzącą się od włoskiej gry w bule. Zasady gry w boccia są proste. Celem gry jest wrzucenie na boisko bili białej, a następnie umieszczenie w jej bezpośrednim sąsiedztwie jak największej ilości bil jednego koloru. Rzut bilą na boisko odbywać się może poprzez rzucenie, kopnięcie lub rzut przy pomocy sprzętu wspomagającego. Zawodnicy mogą brać udział w grze stojąc lub siedząc (wózek, krzesło). Dyscyplina ta nie stawia graczom żadnych ograniczeń wiekowych lub sprawnościowych, posiada nieskończenie wiele rozwiązań taktycznych. W boccię można grać niemal w każdych warunkach i z powodzeniem wykorzystać ją w czasie różnorodnych zajęć o charakterze rekreacyjno-sportowym, na lekcjach wychowania fizycznego, zajęciach pozalekcyjnych, festynach, obozach i koloniach, a także w działaniach terapeutycznych. Chcąc zacząć grać w boccia nie potrzeba drogiego sprzętu ani specjalnych sal sportowych, może być zatem w polskich warunkach szeroko zastosowana.
Boccia jest najdynamiczniej rozwijającą się integracyjną formą zajęć ruchowych. Dzięki swojej prostocie zyskała wielu zwolenników w Polsce i na świecie.
Boccia wywodzi się z Włoch jako Bocce i Francji jako Bule. Ten rodzaj sportu zainicjowany został na początku lat 80-tych, kiedy to stwierdzono, że istnieje duża liczba osób, które ze względu na swoje ograniczenia wynikające z niepełnosprawności, nie mogą brać udziału w większości dyscyplin.
Pierwsze uznane międzynarodowe zawody w grę Boccia odbyły się w 1984 na Paraolimpiadzie w Nowym Jorku, USA.
Początki uprawiania Bocci w Polsce sięgają początku lat 90-tych. W lipcu 1992 roku grupa szwedzkich sportowców z Malmo przywiozła do Wągrowca boccię jako element programu zajęć sportowo-rehabilitacyjnych, w ramach obozu organizowanego przez Start w Poznaniu. Nieznana dotąd gra wzbudziła zainteresowanie, co zaowocowało wspólnym szkoleniem. Jeszcze w tym samym roku z inicjatywy Romualda Schmidta ruszyły w Poznaniu treningi niewielkiej grupy młodych sportowców, pod nadzorem Witolda Maciejewskiego.
ZESTAW BIL DO GRY zawiera 13 bil – 6 czerwonych, 6 niebieskich oraz 1 biała (Jack). Bile są dość lekkie ważą 290 gram i co najważniejsze są elastyczne, przez co łatwo je chwycić.
BOISKO DO GRY W BOCCIA
Gra odbywa się na boisku o wymiarach 12,5 x 6 m, wyznaczonym przez linie zewnętrzne. Powierzchnia boiska powinna być płaska, gładka i czysta jak na przykład: wypolerowany beton drewniana podłoga, naturalna lub syntetyczna wykładzina, parkiet w sali gimnastycznej. Nie można używać żadnych środków zmieniających powierzchnię podłoża ( np. proszek itp.) Wszystkie linie boiska powinny mieć szerokość od 2 cm do 5 cm i muszą być dobrze widoczne. Do wyznaczenia linii należy użyć taśmy samoprzylepnej. Taśma do wyznaczenia zewnętrznych granic boiska, linii rzutu oraz linii V powinna mieć szerokość od 4 cm do 5 cm. Taśma do wyznaczenia wewnętrznych linii, takich jak linie oddzielające pola rzutu oraz znak (+) „Krzyż” powinna mieć szerokość 2 cm. Ustalony wymiar „Krzyża”: 25 cm, wyznaczony taśmą o szerokości 2 cm. Strefa rzutu jest podzielona na 6 pól rzutu BOXÓW. Obszar pomiędzy linią rzutu, a linią V jest obszarem „martwym” dla Białej Bili Jacka. Gdy Jack zatrzyma się na nim, uważany zostaje za bilę nieważną. Znak (+) „Krzyż” w centrum boiska oznacza miejsce, w którym zostanie umieszczona Biała Bila przywrócona do gry lub w momencie rozpoczęcia dogrywki. Obszar boiska i linie należy odmierzać do wewnętrznej krawędzi odpowiedniej linii. Linie oddzielające pola rzutu – boxy i krzyż powinny być oznaczone cienkim ołówkiem, a taśmy naklejane symetrycznie po obu stronach wyznaczonej linii. Bliższa krawędź linii rzutu jest umieszczona w odległości 2,5 m. od początkowej linii boiska.